مثل آن مسجد بین راهی تنهایم

هر کس هم که می آید مسافر است می شکند

.هم نمازش را، هم دلم را و می رود

بی همگان بسر شود

بی تو اصن بحثشو نکن!

بهار....

و این همه دلتنگی؟!

نه ،

شاید فرشته ای

فصلها را به اشتباه

ورق زده باشد

از کدام سو دورم می زنی؟

می خواهم از همان سو دورت بگردم

کمی گیجم کمی منگم عجیب است

پریده بی جهت رنگم عجیب است

تو را دیدم همین یک ساعت پیش

برایت باز دلتنگم عجیب است

تـو راحت بـخواب من مـشق گریه هایـم هـنوز مـانده

گلبرگ به نرمی چو بر و دوش تو نیست

مهتاب به جلوه چون بنا گوش تو نیست

پیمانه به تاثیر لب نوش تو نیست

آتشکده را گرمی آغوش تو نیست

من را تو ببخش چشم من کور!

دستم برود به زیر ساطور!

تقصیر دلم نبود دزدی

چشم تو سیاه بود و مغرور

شکر خدا نشد که عاشقت شوم

تقدیر این نبود که من لایقت شوم

یاد توا کنار دلم چال کرده ام

تا بیخیال تو و هق هق ات شوم

بسیار نمی خواهم

تنها کمی

برای چشم به هم زدنی

دستت را به من بده

تا دلت را در آغوش گیرم

کلمه ای نیست

هیچ

میان «من و تو»

این «واو» حرف بی ربطی است

مهر تو در ساحل روحم وزید

چشم تو در گنجۀ عشقم خزید

با تو وفا کردم و لبخند تو

مار شد و کفتر جانم گزید

هنوز هم دلم تنگ می شود

برای محض حرف زدنت

و برای تکیه کلامهایت

که نمی دانستی

فقط کلام تو نبود

من هم به آنها تکیه داده بودم

در دل دردیست از تو پنهان که مپرس

تنگ آمده چندان دلم از جان که مپرس

با این همه حال و در چنین تنگدلی

جا کرده محبت تو چندان که مپرس

هر لحظه در کنار منی عاشقانه تر

با قلب عاشق و بدنی عاشقانه تر

تکرار شو حوالی دستان خسته ام

شاید مرا رقم بزنی عاشقانه تر

دلم را که مرور میکنم

تمام آن از آن توست

فقط نقطه ای از آن خودم....

روی آن نقطه هم

میخ میکوبم

و قاب عکس تو را می اویزم

نگاه تو معجزه است،

سِحر غم به معجزت خراب می شود،

تا عصای دیده بر من افکنی،

خشک، نیل چشم من ز آب می شود

دیرگاهیست

بالهایمان را آویخته ایم به جالباسی

عادت کرده ایم به زمین

زمین جای گرم و نرمیست

چه خیال اگر چشمهایمان را خواب

چه خیال اگر دلهایمان را آب برده است

تو دوست داشتنی هستی

اما

دوست ِ داشتنی نیستی

یک سوزن از ابروی تو

با یک نخ از گیسوی تو

آرام می دوزد به هم

چشم مرا با روی تو

عاشقانه تر از این نیست

که در واپسین لحظات باورم

از بودن تو

باور نکنم

که رفته ای